آدم چیست

و صدایی آمد
آدم چیست
آن چراغی که گمان خواهد کرد
ابدی‌ست
آدم ای ناخلفِ طرد شده از روز ازل
اندکی نور اگر میبینی
انعکاس جعلی برف است و بس
زندگی چیست، اگر پرسیدند
زندگی در کف دستان ترک خورده کودک جاری‌ست
کودکی سرگردان
که هر از گاه کمی می‌چیند
از باغی
سکه‌ی کاغذیِ روی درخت
و به تنبیه، خدا
گونه‌اش را به زمین می‌مالد
درد تشویشگر قهاری‌ست
زیر لب می‌پرسد:
راستی آدم چیست
کودک از درد به خود می‌پیچد
لحظه‌ای صبر، سپس می‌گوید
آدمی موجودی‌ست
که به تنبیه خدا معتاد است

علیرضا گلیج – مهر ۱۴۰۲